Herkese yeniden merhaba. Bu kez bir kelimeyi konuşmak için burdayım.
birlikte.
Yalnız kalmak ya da biriyle ilgilenmeme özgürlüğünü diğerlerinden üstün gördüğümüz zamanlar oluyor bazen ve çok da doğal elbette. Ama bu bazenlerin ne noktada aslında kendimizi zehirlemek olduğunu aslında iyileşmeyi kendi kendimize engellediğimizi bilemiyoruz.
Birlikte olmak çok güzel bir güç. Konuşmak, sarılmak. Bunlar bizim çabasız sahip olduğumuz birlikte güçleri. Kullanmamak için de bir sebebimiz olduğunu düşünmüyorum. Bir şeyleri anlatmaktan geri durmak kendimizi ifade etmekten mahrum bırakmak iyi değil. Anlaşılmayı beklemek ya da kendimizi anlamaya çalışmak değil, karşıya kendimizi anlatmak, konuşmak.
Kaçmak iyi değil, ne kadar uzağa gidersek o kadar da üşürüz. mahrum bırakıp anlaşılmayı beklemek ancak matematiksel bir ceza olabilir. Gerçekten matematiksel canlılar mıyız peki? Bu kadar işlemsel ve sonuca bağlı mı?
Tutarlı? Sistematik? Öyle miyiz?
Belki de ilk öğrenmemiz gereken şeylerden biri buydu.
Saklanmayı iyi kaçabilmeyi maharet sayıp konuştuk diye cezalar miktarı için çarpılar yedik. Konuşalım yalnız değiliz. Konuşalım kendimiz iyi gelemeyebiliriz.
Konuşalım, burdayız. Birlikte.
