Daha önce hiç çiçek alınmamış birisine hangi çiçeği sevdiğini sormak gibi yaşıyoruz bazen.
Nazik ama ağlatacak kadar da ağır, bilmeden.
Kaç yaşında olursa olsun adam, o kadın öldüğü günkü kadar gencecik kalıyor, yaşlanmıyor kocası nefes almayı bırakmadan.
Yitirilen mutluluklar hep çok genç. Taptatlı.
Tatlı sevmeyene bile bazı şeyler tatlı gelebiliyor.
Bayılıyosun, hatta.
Mevsim ne demek? Herkes zamanı gelince mi soluyor?
Bir çiçek olsam mezarlıkta mı olurdum ben demişti.
İyi bakılan, ama hep gözyaşlarıyla uyuyan.
Sevmekten bile utanmayan bir kadın.
Gülecek üstelik güldürecek kadar cesareti olan bir kadın.
Adam yanında ağlamaya bile varmış.
Keşke daha önce çiçek alamamış adamlara en sevdikleri tatlıdan ısmarlayabilsek, çok geç olmadan. Tatlı sevmiyorsa da bulsak hangisini severmiş?
Saat tam olmadıkça bir şeylerin başlamaması canımı sıkıyor.
Geç kalınca ben bir sonraki saate öteliyorum
Kravatlar büyüdükçe gecikmeleri küçültüyorlar.
Sanki onlar geç gelmemiş de diğerleri erken bitmiş o kaldırımın kenarında, gibi oluyor. Değil mi?
Cenazeler kadar keyifli bir akşam. Hiç mum kalmamış.
Küçükten, beyaz bir güneş var ama pek aydınlık sayılmaz.
Gece sessiz olunca da şarkılar gürültü duyuluyor.
Kimse de adam konuşmasın demiyor
Ama, adam da bilmiyor, kimsecikler de söylemiyor.
Portakalı soyup baş ucuna koymadan yalan uyduran insan doluyor her yer.
Kimseye sen bu oyundan çık diyemiyorum.
Galiba insan böyle büyüyor.
Hiçbir salıncak sırasına giremeyecek kadar uzadı boyum.
Sanki ben yetişkin olmayı biraz beceremiyorum.
Mezarlık çok beyaz gündüz ama gece de hiç de az karanlık değil?
Saçları sigara kokan kadınlar da orada, adamın sevdiği zeytinci kız da.
Ölüm, yanında kalanı büyütüyor.
Sanki sen ölüyorsan da genç kalıyorsan da faturasını adam ödemiş, tatlı kadın.
Zaman daha da büyüyor, kaldıkça daha büyük büyük yaşlanıyorsun.
Yaşlanmadığın sabahlar arkandan ağlayacak sanki,
mecburen uyanıyosun.
Buketlerdekiler sarılmalarla gülüşlerle soluyor ölüyorlar evet ama,
mezarlıkların çiçeklerine mis gibi bakıyorlar.
Ben hangisini seçerdim bilmiyorum
Mezarda yaşamak mı
Gülüşen kucaklarda ölmek mi
Çiçekler için bile zor yeniden uyanmak.
Suyla doysan, Güneş’e bile kendin dönsen de yetmiyor.
Yetmiyor diye daha bol devam ediyorsun ama, o da olmuyor.
Bence gönlübol olanların geceleri bazen birbirine çok benziyor.
İnsan keşke neyden korkacağını seçebilse.
Zeytin dalı gibi bir kadındı, ölen.
Onun mezarında doğan çiçekler var, sahiden.
Mezarlıkta doğan. Doğabilen.
Mezarda olduğunu belki de hiç bilmeden.
Orada varolup öylece solup veya solamayıp giden.
Bazı ağaçlar bile bazen soluyor.
Bazen başka bazı ağaçlar bazenden daha sık soruyor
Neden kuruyup gidenler kalabiliyorken zeytin dalları ölüyor
diye.
Cevap yok.
En sevdiğin çiçek ne?
Cevap yok.
En fazla, yağmur yağıyor.
Kar hiç yağmıyor.
Zaten mezarlara soru sorulmaz.
Kar yağınca çok güzel oluyor, ağaçlarla.
Ölürken bile güzel olan insanlar var.
Kar yağsa çok güzel olur.
Hiç kar yağmıyor.
Yağsa da yetmiyor hiç.
Çok güzel ölmese de az güzel yaşasaydı diyor bazen insan.
Ne tatlı isterdi mesela canı, gülerdi?
Ne çiçek sevecekti acaba bunca çiçek var mezarlarda?
Onun canının istediği çiçekler kim bilir şimdi nerede?
Ama o şimdi konuşmaz.
Burada öyle çok konuşulmaz ki.
Burası hep erkenden yarım kalan kitapların olduğu bir kütüphane.
Çok sessizlik.
Artık burada güçlü olmaya gerek yok.
Çok kar yağsa ne güzel olur.
Değil mi?
Cevap yok.
Senin en sevdiğin çiçek ne?
Yarın ölmezsen hangi çiçeği seveceksin, biliyor musun?
Cevap yok.
Var mı?
