Beklemek tükenmişliği besler.
Hikmet Anıl Öztekin
Hareketsiz kalmak için yaratılmadığımız saatlerce süren uykuda dahi hareketimizden bile belli. Sinan Canan’ın da dediği gibi hareketsizlik beynimizi bizi çürütüyor. Fakat sürekli enerjik hissetmek de bu dünya ve devir şartlarında pek mümkün ve kolay değil, malum.
Yukarıda bayıldığım bir cümlesi ile başladığım Hikmet Anıl Öztekin de benimle aynı noktaya değiniyor, disiplin disiplin disiplin. Motive olmayı beklemek yerine bir an önce başlamalıyız. Beş dakika kuralı diye bir şey duymuştum ve her şey için olmasa da bazı şeyler için işe yaradığını kendi adıma söyleyebilirim. Belki daha önceden bahsetmişimdir bile.
Önünüzde kocaman bir iş mi var? Kocaman bir yazı, toplamanız gereken kocaman bir alan, yerleştirmeniz gereken küçük küçük şeyler belki?
Bunu yapmak hiç içinizden gelmiyor ve bu ilk kez içinizden gelmeyişi de değil ve canınızı sıkmaya devam ediyor. Çünkü bu olsun istiyorsunuz bir yandan da. Periler gelip yapmayacağından işe koyulma zamanı. Ama, sadece beş dakika.
Beş dakikacık gidip onu yapıp sonra yine koltuğa veya yatağa dönebilirsiniz. Bu bazen bende devam etmemi sağlayabilirken bazen de sahiden beş dakika sonra bıraktığım bir şey oldu. İki gündür bir şey için bunu yapıyordum ve geri kalanı o kadar da büyük görünmedi gözüme ve kalanın hepsini bitirdim. Geçtiğimiz iki gün o parçaları bitirmesem bugün hepsini bitirecek cesareti kendimde bulabilir miydim, bilemiyorum.
Böyle olunca işi bitirmesem bile kötü hissetmememin sebebinin arkasında söylediğimi tam yapmış olmak yatıyor olabilir. Belki de bilmeden zihnime şöyle bir şey diyorum: “Tamam hepsini bitirmedim belki ama beş dakika yapacağım dedim ve sözümde durup söylediğimi yaptım.”
Yani belki de. :)
Eklemek istediğim –benim için çok önemli- bir şey de var ki, böyle noktalarda kendimize şefkatle de yaklaşmalıyız. Anne baba abi abla eş kardeş arkadaş size “Bunu da hala mı bitiremedin” diye bile dümdüz bir tepkiyle gelebilir, daha kötüsü siz kendinize daha sert konuşuyor olabilirsiniz. Ama şu bir gerçek ki, siz iyi hissetmiyorsanız, ağrınız sızınız varsa, sizi üzen bir şey varsa, bunu siz bilirsiniz. Kimseye açıklamaya da savunmaya da çalışmayın. Doğru mesafeden kendinizi korumaya çalışın ama. Bu epey kıymetli.
Tembelliğe varmasına elbette müsaade etmeden bazen bir şeyleri canımın neden istemediğini sormakta fayda var. Hasta gibi hissediyorum ve o yüzden mi? Ihlamur belki iyi gelebilir mi? Öylesine sıkılmaksa eğer, belki biraz keyifli müzik? Belki de sadece tatlı güzel kokulu yiyecekler? Önce buna bakıp sonra işe dönebiliriz.
Kaynak her zaman için sonuçtan daha değerli.
Bazen sahiden küçücük şeyler sandığımızdan iyi gelebiliyor.
- Kalkıp soğuk suyla yüzümüzü yıkamak gibi
- Balkona, pencereye gidip taze nefesi içimize almak gibi
- Küçük bir yürüyüş
- Bir dakikalık bir plank
- İki tane kurabiye
- Sımsıkı bir sarılma, gibi.
Birinin kurtarmasını beklersek sonsuza kadar bekleriz. Masalda yaşamıyoruz, birileri gelip bizi kurtarsın. Yapay gösterişler kaplı sanal bir alemde de yaşamıyoruz, her şey pürüzlü. O parlak hayatlar makyajla ağlayabilsin diye waterproof mascara yapılıyor. Uzaktan duyduğumuz hiçbir müzikalin, bizim içinde her almadığımız hiçbir müzikalin kokusunu bilemeyiz. Herkesin kokusu eşsiz, herkes fazladan şaşa gerekmeksizin biricik.
Hangi müzikalin kokusu aynı ki hem?
Beklemek istemiyorsun. Sadece nereden başlamak, ya da nereden devam etmek istediğine karar ver.
İlk adımı tasarlamak da bir adım atmak demek. :)
Doğru zamanı da hemen reçetelendiriyorum.
