Bebe — Siempre me quedará ♪♫
Hiç sıkılmadığım saatler sonunda bu kocaman balondan iniyorum, çok yıl olmuş. Hatta aksine, heyecan ve korku birbirine ne kadar kardeş. Bir Hindenburg olmasa da, bu da bir facia.
Sürgün ne demek? Şimdi bu yanlış yerde duran balon, sürgünde mi sayılıyor? Halbuki daha 30 günü olan İspanyol bir balondu bu. Ne tembel çıktı, hiç çalışmadı.
Her facia birtakım tarihleri açıp kapatmaz, ama müthiş düşüştü. Kısmen donmuş noktalar yanmış, öyle bir düşme. Nerden bilsin insan unutulunca erimenin daha da derini yaktığını?
Omurgalı bir uçucu olmak ne zordur? İçin dışarıda görünenden çok daha fazla. Hem de çok daha. Uçuyor ama belki daha da yükselebilir mi?
Bir yıldızı sevmiş olabilir mi mesela bi’ balon?İmkanlar dahilinde mi? Kendinden çok daha büyük bir yıldızı? Ondan çok daha küçük bir yıldızın etrafında da döner mi mesela? Büyük yıldızlar da kendi etrafında dönebilir hem. Bu kadarı mümkün. Kalanına cevap vermek mümkünsüz değil, çok az mümkün. İster miydin?
Yakınlığın yaktığı bi uzay, gökyüzünden ne denli geniş ve asil. Kimse korku demiyor. Büyüleniyor herkes hep.
Dans ederken yakalanıyor yıldızlar hep gecenin sessizliğinde.
Mesela Masa Dağı’na gitmiş midir bu? Neresi burası? Burası hem Cape Town hem Los Angeles mı şimdi? Akra ve Auckland aynı anda içeride mi?
Her düşüş farklı bir hikaye.
Sarılalım mı? Çok düşüyorum.
Düşülmesin Yerler Haritası da var mı?
Çok acıdı mı? Çelik gibi bir makine de olsan, kocaman da olsan, sen de kırılabilirsin. Yarana limon basma demişler, hatırlatır.
Yanarken üşümek diye bir şey varmış, şimdi anlıyorum.
Yeter ki onursuz olmasın balonlar.
Mesela artık uçmuyor, balon yerine ismini kullanabilirim.
Çelik bir makine gibi, Zeplin.
En güvendiğin en iyi sıkıp sarmaladığın kıyılarına dikkat et. Dalgalar en çok onları buluyor. Şu gelgitler bitsin diye bekliyorum. Biter heralde?
Bazı çukurlar yağmur suyu dolmadan da güzel. Göl olmasın mesela, yağmur arada az az oradaki çiçekleri büyütecek kadar yağsın. Yeryüzünün gamzeleri gibi. Yavaşça usul usul göğe uzanan çiçekler, yanak yanağa. Biri diğerine yıldızları gösterir. Diğer toprak parçalarından daha geride saklanarak gülümseyen derinlikler, derin bahçeler.
Derin bahçeleri, yer yüzünün.
Çok güzel.
Aynı toprak birine mezarken bu çiçeklerin doğum yeri olabiliyor, ne tuhaf.
Saçma sapan yaralanabilir insan. Balonlar da. Evet hala balon diyorum, direkt öyle özel isme geçmek kolay değil. Akciğerin delinse de yaşarsın. Önce bembeyaz yaşarsın, sonra acıyla kırmızı çığlıklarla. İziyle uyuyarak, yaşarsın. İz hep kalıyor, düşene kadar. Sen görmüş müy dün o yara izini?
Gülme.
Çiçekler yerde. Mezarlar yerde. Şelale de günün sonunda yerde, o üzerine binilen fil de, kömür de, kakao çekirdeği de. Hep yerdeyiz eninde sonunda. Hangisini istersen onu görürsün. Yerdeki denince sen görmek istediğini düşün.
Bir daha okursan kalemimden, “yerdeki”ni hatırla. Neyi nasıl istersen.
Çelik bir Zeplin de düşer. Elmalar da düşer. Yeşil elma çok güzel. Bazıları yeşil elmaları çok güzel iştahla yer. Ben getirdim.
Düşer düşebilir. Anlamaz da, o da olabilir. Bir daha görmek ister misin?
-Olur, olabilir.
Bir dönüp bakarsın, eğilirsin bakarsın, gidersin sonra. En son bir daha dönüp bakarsın. Bakmazdın sen aslında.
Hasar var mı? İnsanlar sorsa en kötü hasar ne dese, ne dersin?
Burada özel davetli olmayanlar da var.
Bu kadar söyleyebilirim, hesap soramazsın.
Güneş çıkınca iki gözlük tak: bunu biz yaptık.
Sonlar her zaman mümkün.
Siyah aynanın sonundasın.
Tut ve tutmaya devam et. Salarsan, kayarsın.
Bırak zencefil boğazını yaksın, anlarsın.
Rutin bir balon değil: Çelik Zeplin.
İdeal bir bahçe değil, sen ideal bahçe sevmezsin.
Bir de,
